ว่าด้วยการตกปลา ตอนที่1

เมื่อวันที่ 1เดือนนี้ที่ผ่านมา ผมได้ไปตกปลามาครับ ไปคนเดียว แบบว่าเพื่อนๆที่เรียนด้วย ก็ไม่มีใครชอบตกปลาเลย สถานที่ตกก็เรียกว่ามีขนาดใหญ่ พอกับ4สนามฟุตบอล ปลาที่นั้นเยอะมากครับ แต่ก็ไม่ใหญ่มาก เคยเห็นน้าๆที่ตกได้ ก็มีปลาสวายขนาด 6 โล ปลายี่สก 3โล ปลานิล โลขึ้น ผมเลือกที่จะเริ่มออกตกตั้งแต่เช้า ครับ เหตุผลง่ายๆเลย กลัวไม่คุ้มกับเงินค่าตก 50 บาท แม้ว่าทางบ่อ จะให้เอาปลาที่ตกได้ออกได้หมดโดยไม่ต้องชั่งออกก็เถอะ ผมก็ยังรู้สึกว่า การได้ลุ้นปลานานๆมันคุ้มกว่าได้ปลาเยอะๆ ไม่รู้สิครับ ในการไปตกแบบที่ผมตกคือ ตกสปิ๋ว การได้ปรับระดับลายสต๊อปเปอร์ การได้ลุ้นทุ่น ขึ้นๆลงๆมันคือ ความสุขที่เป็นไคล์แมกส์ครับ
อุปกรณ์ ก็สาย6 ปอนด์ รอกหมาป่า ซื้อมา 400 ส่วนคันก็ 6 ฟุต 200 บาท ตามฐานะนักศึกษาครับ อันที่จริงเรื่องอุปกรณ์นี้ก็แปลกนะครับ ขณะที่เรานั่งตกไปเวลาปลามันดึงทุ่นจมแล้ววัดแต่ไม่ติดผมมักนึกแว๊ปๆเข้ามา ในหัวว่า เป็นเพราะอุปกรณ์เปล่านะ เราใช้คันที่แข็งไปไหม ถ้าคันอ่อน น่าจะวัดปลาติด เคยอ่านมาในกระทู้เห็นเขาบอกว่าคันเขาวัดปลาติดง่าย ลองดูเวทคันที่เขาลงก็อ่อนกว่าเขาเรา สงสัยต้องเปลี่ยนคัน พอไปดูราคาที่ร้านในจังหวัด ก้ได้แต่ดูจริงๆครับก็มันเกินความสามารถจริงๆบางอย่างดูในเว็บ กับราคาในร้านต่างกันเกิน 500 อีกโห้!!! ก็เข้าใจร้านเขาครับ เนื่องจากร้านขายสินค้าพวกนี้มีน้อย เขาก็สามารถจะตั้งราคาได้สูง แต่ไม่ใช่ว่าจะไม่มีร้านที่นำของราคาถูกมาขายเลยนะครับ ก็พอมีบางแต่คุณภาพสินค้าก็ต่ำตามไปด้วย หรือไม่ก็มีของให้เลือกน้อยตอบสนองลูกค้าไม่คบถ้วนพอนานๆไปลูกค้าก็หายอยู่ ไม่ได้ เพราะมาร้านนี้ไม่มีของ แต่แปลกครับ ผมไม่เคยกังวลใจเลือกรอกเลย ทั้งๆที่ผมก็ใช้หลักการที่คนทั่วๆไปซื้อของกัน คือเน้นที่ความคุ้มค่า คงทน ส่วนปัจจัยราคานั้น เงินในกระเป๋าจะเป็นตัวกำหนดเอง แต่ก็ใช่ว่า มันจะไม่มีความต่างกันซะที่เดียวนะครับ อย่างเช่นรอกของผมโดนฝนเข้าไปวันรุ่งขึ้นเจอแดด รอกลอกเลยครับ ซื้อรอกแถมข้าวเกรียบซะงั้นเป็นแผ่นๆ หรือเรื่องของเบรครอกอันนี้ไม่ได้เขียนเชียร์อะไรนะครับ แบบว่ามีครั้งหนึ่งพี่ข้างๆที่มานั่งตกสปิ๋วตกหลบแดดในร่มไม้เดียวกันแล้วแก ลุกไปเก็บเบ็ดอีกคันที่ตีหน้าดิน แกหันมาบอกผมว่า หนุ่มๆพี่ฝากคันแปป ด้วยมารยา ผมก็บอกแกว่าพี่เก็บขึ้นมาก่อนก็ได้ครับ ผมกลัวปลาลากคันพี่ลงน้ำ แกบอกว่า ผมเปิดหน้ารอกไว้แล้ว ตัวผมเลยได้แต่ยิ้ม สักพักเดียวเองขณะที่ผมเก็บเบ็ด ตัวเองขึ้นมา ก็ไม่รู้ทำไมว่าผมต้องหันไปมองทุ่นแก ซึ่งในขณะที่ผมจ้อง ทุ่นมีอาการกำลังจมลอย จมลอย แล้วทุ่นก็ถอนครับ ตอนนั้นในใจผมเอ๋...แล้วยังไม่ทันที่จะรู้สึกอะไรต่อ รอกพี่เข้าก็ร้องเรียกหาเจ้าของเลย แต่ก็นั้นละครับรอกสปิ๋ว เต็มที่ก็แค่ครางงี้ๆ ผมได้แต่หันไปทางพี่ แล้วเรียก พี่ปลากินแล้ว มีเสียงตอบกลับมาว่า เอาเลย ผมว่างคันตัวเองทันที่เพื่อที่จะได้คันใหม่ ปิดเบรคแล้ววัดคันขึ้นพอประมาณ โอว์ เบรคหนึบเป็นไงรู้วันนี้เอง จากนั้นพี่เจ้าของก็เข้ามาดู แกบอกว่าให้ผมอัดเลย แกวิ่งไปเอาที่ช้อนปลาอันใหญ่ ตรงนี้เองครับรอกราคาต่างกัน เวลาปลามาใกล้ฝั่งมันยิ่งประสิทธิภาพชัดๆ ของเขาดีจริงๆครับ แต่ทำใจครับพอทราบราคาแต่ก็อย่างที่ผมบอกละครับเรื่องรอกผมไม่กังวล เพราะว่า เพราะผมคิดตอนที่ซื้อเจ้ารอกตัวนี้ไว้ใช้ ดูฐานะแล้ว ไม่เกิน 500 บาท ขนาดเล็ก เป็นพอ ถ้าจะเขียนให้คนเขาหมั้นใส้ ก็คงต้องจบประโยคไว้ว่า แมวไม่ว่าชนิดไหนถ้าจับหนูได้ ผมก็เลี้ยง วันนี้ขอพอแค่นี้ก่อนเดี๋ยววันหลังมาเขียนใหม่ครับ น้าๆ

อุทาหรณ์สำหรับคนตกปลาคับ!!!!

เรื่อง ก็มีอยู่ว่าที่บ้านผมทำเป็นบ้านเช่าคับเป็นบ้านเก่าคับอายุประมาณ50ปีคับมี คนมาเช่ามากมายเเต่บ้านข้างๆเ็ป็นบ้านคนงานที่มาเช่าอยู่คับมาอยู่ได้ประมาณ 1ปีก็สนิทรู้จักกันดีคับมีอยู่ประมาณ5-6คนคับเหตุก็คือว่าผมก็ไม่เเน่ใจคับ ว่าพวกเขาคิดยังไงคับมีคนหนึ่งในนั้นมันมาเเอบขึ้นบ้านผมคับเพราะว่าที่บ้าน จะไม่มีคนอยู่ตอนกลางคืนคับมันก็ได้เเอบเข้ามาที่บ้านทางช่องลมคับมันงัดไม้ ออกมาคับเเล้วก็เข้ามาในบ้านคับเเร้วได้เข้ามาขโมยรื้อของในตู้คับขโมยพระ มเหศวรไป1องคับเเต่ในบ้านมันไม่มีของมีค่าอะไรนอกจากคันเบ็ดคับมันเลยได้ ขโมยคันเบ็ดตกปลาของผมไปคับมีอยู่ประมาณ6คันคับตอนเเรกผมก็นึกว่าพ่อผมมานำ คันเบ็ดไปแต่โทรไปถามกลับไม่ใช่พ่อก็เลยมาดูคับพอดูบนบ้านมีรอยตีนเต็มไปหมด เลยคับมีขี้บุหรี่ด้วยคับ{มันใจเย็นน่าดูนะคับดูดบุหรี่ด้วย}เเล้วดูที่ฝา ผนังข้างบนมันมีรอยตีนปีนลงมาจากช่องลมคับมันโหนคานมาบ้านมาคับพอรู้ว่าเป็น ข้างบ้านพ่อผมก็เลยเรียกพวกมันมาถามทีละคนคับเเต่พวกมัน4คนนั้นไม่มีพิรุจ ว่าจะเป็นขโมยเลยคับเเต่มีอีกคนหนึ่งคับมันไม่อยู่มันเลยเป็นผู้ต้องสงสัย คับดังนันพ่อผมจึงจับพวกมันมาวัดรอยตีนทีละคนคับเพราะว่าข้างบนมันเป็นฝุ่น มันก็เลยมีรอยคับ ทั้ง4คนนั้นรอยไม่ตรงเลยคับมีหนึ่งคนที่ไม่อยู่คับจึงเรียกมันมาวัดคับอย่าง ทีคิดแหละคับมันขาสั่นกลัวคับวัดเสร็งปรากฎว่าตรงเป๊ะคับเบอร์9คับผมจำได้ดี มันอายุเเค่19เองคับพ่อผมเห็นว่ามันเป็นเด็กคับพ่อผมเลยบอกให้มันเอามาคืนซะ จะไม่เอาเรื่องพอซักพักมันก็หายไปคับมันให้เมียมันเอาของมาคืนคับเเต่ไม่ครบ ดังนั้นเพื่อตัดปัญหาจึงบอกให้มันไปอยู่ที่อื่นอย่ามาให้เห็นหน้าพวกน้าๆๆๆ ว่าคนอย่างมันน่าให้อภัยไหมคับเตือนไว้นะคับเก็บของให้ดีคับอย่าไว้ใจคัย ง่ายยคับเดี๋ยวจะเป็นเหมือนที่บ้านผมคับ